nişantaşı
resmi twitter sayfam bazen de instagram
-
-
zoomdayken
aralarda ne yaparsınız?
-
pek rastlamayız
yazarlarda uzun boya, ali teoman cağaloğlu’nda ankara han’ın üst katındaki yayınevi ofisinden içeri girdiğinde
ne oluyor? filan olmuştum, diye anlatıyor bülent usta. o dönem bir romanı hakkında sıkı bi eleştiri kaleme alınca ali teoman kendisi ile tanışmak istemiş. onu öven bir yazı yazmış olsaydım muhtemelen gelmeyecekti dostluğumuz da böyle başladı, diyor.eşikte kitap kulübü listesi için önerdiğim iki romandan biriydi. ali teoman tavsiye üzerine değil de kitaplar hakkında bakınırken tesadüf eseri tanışabileceğiniz bir yazar. yaşarken edebiyat çevrelerinde olmanın gereklerine
inanmamış. murat yalçın onu ürkütücü bir ciddiyet, iç dünya odaklı ve gizemli, ne kadar tanıdık emin değilim, diyerek anıyor.ali teoman’ın ilk kariyeri mimarlık. nişantaşı’nda kültür varlığı olarak da tescillenen milli reasürans’ın mimarlarından biri. bina, sokak yapısının hakim olduğu bölgede boşluğun tasarımıyla semtin nefes alma alanlarından biri oldu. yazar, mimar olunca adı eşikte olan bir romanın hikayesi çok daha merak uyandırdı bende ama oylamadan diğer önerdiğim julian barnes-hayat düzeyleri çıktı.
eşikte, bir kaybın ardından hikayesi. çağrı gibi gelen ölüm haberi ile yola çıkılır; yazar, kapılar, odalar, kilitler ve kağıtlarla yavaş yavaş bir hikaye kurar. roman sanki ben okurken yazılıyordu. 122 sayfada sade bir dili olmasına rağmen bir çırpıda bitiremediğinizde anlıyorsunuz bunu ve romanın ortasına geldiğimde bir his, kahraman tam olarak nerede, göremiyorum? diğerleri de varlar ama yoklar. biz onların bıraktıkları izleri okuyoruz. ama kapılar, odalar ve kağıtlar onlar kesinlikle var.
ve bir hikayenin kahramana gelen çağrı üzerine başlaması gibi son cümleyi okuduğumda bana da romanın başına dönme çağrısı geldi. o zaman anlaşıldı ki okuru da ilk sayfadan itibaren algı derinliği barındıran o bulanıklık halinde, eşikte tutmuş yazar. metin paketinden yeni bir hikaye gibi tekrar açılıyor.
bu romanda kitabın adını sevdim. eşik hem mimari hem de sözlük anlamı bakımından üzerine hikaye kurgulamak için güçlü bir kelime. kalemi ilk eline aldığında ya da son cümleyi yazdığında ali teoman, artık ne zamansa, romana eşikte diyerek hikayenin yarısını cebinde bilmiş bence.
-
eskiden bazı askerler savaş sırasında
günlük tutarlarmış
“birinci dünya savaşı sabah saat 11’e kadar devam etti. saat 11.15’te hâlâ gelişigüzel ateş etmeye devam eden alman makineli tüfekçiyi susturduk. aslında savaş biteli 15 dakika oluyordu; ama başka seçeneğimiz yoktu. belki saati yanlıştı. herhalde savaşta öldürülen son alman oydu, şansı yokmuş. ”
(11 kasım 1918 bir ingiliz askerinin günlüğü)
yıl 1918 ve bugün ise gazze’de sivillere bir noktaya gitmeleri söyleniyor onlar da inanıp gidiyor, ardından o nokta bombalanıyor.romantize etmeden basit bir tarihi bilgi olarak orduları ile birlikte savaşan krallar, sultanlar atlarına da zırh geçiren şövalyeler; bugün ise gazze’de kullanılan fosfor bombası. yerden 100m yüksekte infilak ettirildiğinde havadaki oksijenle birlikte yanmaya başlıyor. yaklaşık 30 dönüm alana yayılan etkisiyle ciğerlerin patlamasına ve nefessiz kalarak boğulmaya yol açıyor. hava savunma sistemi olan tarafın beyaz fosfor kullanımına karşılık savunma sistemi olarak sadece hastaneye sığınabilen insanların üzerine bomba yağdırılması buna bu savaştır diyebilir miyiz?
“10. saatin son saniyesinde ateş kesildi. mons yakınlarında daha şanslı bir alman askeri varmış. savaşın son dakikasına kadar ingiliz cephesini makinelisiyle tarıyor ve saatin dolmasıyla siperinden dışarı tırmanıyor, miğferini çıkarıyor ve eski düşmanları önünde eğilip nazikçe selam verdikten sonra arkasını dönüp gidiyor”
şövalyelikten topyekün savaşa geçildi, modern savaş. insanlar filistin’de toprağını korumak istediği için ölüyor, topyekün savaştan kastedilen bu mu? o yüzden yaşananlar soykırım kelimesinden bağımsız değil. gazze bu mücadele içinde dünyanın nasıl iki yüzlü olduğunu da ortaya koyuyor. savaşlar konvansiyonel, at mat kalmadıysa gazze varoluş şekli ile korkak ve cesuru da gösteriyor.
-
sabah sayfaları
soft pastel ıslatılır mı? ve eksik ara tonların tespiti
-
zuhal olcay’ın
ekolu sesi ile kamboçya, bangladeş, beyrut ve filistin’de bir şeyler oluyor dediği yerdeyiz dünyada garip çok garip şeyler oluyor
mindfulness burada bir işe yarayamaz mıydı acaba?
yok artık, bunu ancak ronald purser sorabilir. kendisi mindfulness üzerine kitap makale falan yazıyor. purser’dan vesaire.org’da çevrilmiş bir içerik-yazısı vasıtasıyla haberim oldu. okuma süresi girişte 14 dk olarak belirtilmiş, bir makale için bu ciddi bir süre. ama yaklaşım hakkında fikir edinmek adına da makul.ronald purser’ın iştahlı bir kalemi var. yani bu yeni bir antidepresan film tablet olsa hakkında böylesi anksiyetik bu hacimde bir metin hazırlanır mıydı? bu zamana kadar bana -al bak bu mindfulness, diye taktim edilmiş bir şey yok ama uyanıp başladığınız gün çok sıkışık çok güçlü bir yerden geldiğinde evet kısa bir süre için nefesimize odaklanmayı deneyebiliriz. bunu ben de biliyorum. özel bir ekipmana ihtiyaç duymadan hayatta olmanızın temelde kafi geldiği hemen o an neredeyseniz çalıştırabileceğiniz bir pratik ve lanet olsun işe de yarıyor.
yazar 5 sayıda aldığımız nefesi 10 sayıda geri verirsek kabaca 2. bir fransız devrimi olsun kurtuluş savaşı ya da
bunları yapmaya adam kalmayacağından endişe ediyor. zizek de benim gibi düşünüyor, diyor. sen zizek’e ne bakıyorsun o 2 gün sonra rahatlıkla şimdi başka düşünüyorum diyebilir, onun işi bu. ayrıca ılık limonlu suyun dahi zorbalandığı, ondan alacağımız faydaya bile göz konulduğu bir çağdayız. insan oluşumuza dört bir koldan savaş açıldı. savaş açanların da parmağının olduğu, az biraz işe yaradığı için şimdi olumsuz etkisi türetilen bu yöntemi (şüphe duymaktan kafamızda saç kalmayacak) zaten yeri geldiği anı fark ederek cebinden çıkarıp uygulayacak kaç kişi var? çalınan dikkat kitabını herkes aldı, bitirebilen birine rastladınız mı?“odaklanmak stresi azaltabilir ama mindfulness radikal eylemleri teşvik etmek yerine neden böyle şeyler yapıyor. kabullenişe alan açıyor” diyor. çok pardon ama insanın stresten birkaç dakikalığına başını çıkarabilmesi az bir şey mi? ve ayrıca bu, mindfulness ın direkt radikal eylemleri desteklemek gibi bir amacı olmadığı için olabilir mi? kafadan radikal eylemlere dalmak için insanlık tarihinde etkisini kanıtlamış pek çok kavram yöntem var zaten.
mindfulness esas kadim bilgeliğe dönüşmesi gereken o niyete; değiştirebileceğim, değiştiremeyeceğim ve ikisini birbirinden ayırt edebilmeyi için alan açsaydı bak o zaman purser küreklere asılabilirdi. diğer bir açıdan mindfulness ın popülerliği 10 yıllık mevzu orta uzun vadede metropol insanı üzerinde etkileri henüz bilinmiyor çünkü zihni odaklamak zamanı da yavaşlatır, yavaşlayan insan kendisi ile karşılaşır ve sonra olaylar gelişir zaten, ronald purser’ın bu kadar kurulmasına lüzum yok.
vesaire.org’a bi göz atın, bültenine üye de olabilirsiniz güzel bir portal bence.
-
vakit geçiriyorum II
idi foto galerinin adı, baybay yaz oldu, sonra güle güle 44 hoş geldin 45 e dönüştü
evet bu yaz bu yaşandı bir yaş daha eklendi şükürbu yaz kendime yaptığım iyiliklerden biri yoga pratiğime dönmek oldu. güç ve dayanıklılık antrenmanları ile kısalan kasları yoga uzatıyor ve kısmen bir denge sağlamak mümkün oluyor ama stüdyoda hâlâ kapalı vücutları temsilen bulunuyorum
kitap kulüpleri okuma kampı derken bol bol okudum bu sırada sağlıklı beslendim
kevin geldi, bir sokak kedisi kendisi gördüğünüz gibi safkan bir bengal tekiri belki ondan da bahsederim 🧿
öyle bir şey ki zihnim bir fermuar ve bir yanı benim bile içeriğine tam hakim olmadığım bir bilgelik taşıyormuş gibi dingin diğer yanın ise cinleri tepesinde fermuarı çekince oluşan bütünlükten ne bekleyebilirim bakıyorum şimdilik
-
kahvaltı
aynı tabak değişiyor yok o da aynı yumurta sabit yoğurt alt favorim
kuru yoğurdu ve ızgara enginarı mutlaka deneyin
-
yüksek mimar
sayın bilgili, her vatandaşa bir tarihi eserin zimmetlenmesini önermiş. müthiş bir haber değil mi bu?
böylece tarihi bir çeşmenin üzerine, çevreye verdiğimiz geçici rahatsızlıktan dolayı özür dilerim falan yazmaya kalkmazlar, diyor.
şaka
insanımızın bir eserle birebir bağını kurabilirsek tahrip etmek bir yana bunları korumak için gönüllü bir yarışa girilecek, diyor.
bence de. mesela tünelden inen yoldaki güllü çeşme bana zimmetlense hayır bu büyük bi sorumluluk demem, geliyorum derim.
tatildeyken kesinlikle bir şezlong kitabı olmayan kuzey’i okudum. geçen dönem kitap kulübünden ekim ayına devrettiğimiz bir açılış kitabı oldu bu. yoğunduk yetişmedi. ben de yazın ilk fırsatta okumak istedim. katıldığım k.k. sayısı üç olunca bu plaj kitabı bu değil ayrımı da lükse kaçıyor. her şeyi her yerde okuyorum ve 600 sayfalık bir başka romanın kalan 3/2sini yol yaptığım 48 saat içinde arabada bitirmem gerekince kitabı tutup sayfa çevirirken işaret parmağımın kökünü burktum.
kuzey adı -bana şimdi ne anlatılacak? sorusunu da beraberinde getiriyor. roman için net bir ad değil. okudukça bunun bir tercih olduğunu anladım çünkü, hikaye tek ama çoklu anlatıcı var. bu da romanı derinlikli kılıyor; anlatıcı değiştikçe bakış açısı da değişiyor. bir kere daha hatırlıyoruz ki herkesin gerçeği farklı.
kuzey burada sırlı bir yer, yola düşülmese iyi olur olarak altı çiziliyor ama aslem’in babası bu yolda ölmüş.
o zaman oğlu da babasının başına neler geldiğini öğrenmek için kuzey yoluna çıkıyor. dedelerden ninelerden kalma bir efsane anlatıyor sanki yazar, masalsı bir dil kullanmış. hikaye içinde anlatıcılar çeşitlendikçe roman da varoluş gösterisine dönüşüyor. kuzey, okudukça büyüyen ilerledikçe kendini okura açan bir ilk roman. karakter sayısı fazla buna mahlas da eklenince ara verip devam etmeye pek müsait değil, bir kerede başlayıp bitirmek lazım.son zamanlarda okuduğum romanların tesadüf edişleri kurgu kategorisinde yer alsa da bana bir zihin parçasına şahitlik ettiğimi düşündürüyor. çizgisel bir okuma yapmamız için yazılmamışlar. bu oldu, sonra bu, sonra bu ve sonra da bu…
bu değil. bir algılayışın, irdeleyişin içindeyim ve birden anlatı kişisinin sesinin içinden anlatıcı sesi yükseliyor.
kuzey’de yazarın işkenceyi betimleyişi mesela, sadece bu kısım yeşil renk kalemle yazılmış gibi yazarın kişisel tarihinden ayrı düşünülemez: “içinde ne taşıdığından çok, nasıl taşıdığın önemli değil mi?”kuzey, paylaşımlarında alıntı yapmayı sevenler için henüz hâlâ keşfedilmemiş bir damar, yazarın “aklının en sağlam taşı”.
-
ölüdeniz
