yazıp resimlemiştim bir proje olarak. 6-8 yaş için. pera müzesinin çocuk atölyesinde kullanılacak kitap serisinden biri olacaktı. araya pandemi girdi. kitabın adı baltalimanı. genelde müze dükkanlarında görmeye alışkın olduğumuz türden bir kitap, baltalimanı’ndaki tarihi eserleri tanıtıyor.
kuru boya ve soft pastel bıyıklar suluboya
gibi bir şey, bant mag okurken gördüm. sorulardan biri şu, “şehirde bir vaha?”
cevap o kadar esnek ki; yıldız parkı’ndan başla, lale zamanı emirgan korusu (mahşer?), bebek parkı çimenler hatta. istiklal’de yer alan otellerden birinin terasında konuşlanmış yarımadayı gören bir restorant. sarıyer’de denize giriyorsanız hiç düşünmeden taş iskele diyebilirsiniz, arkeoloji müzesi bütünüyle, ortaköy’de herkes sahile akın ederken çarşının içinde bir kafe var mesela arka bahçesi çok iyi, meydan yıkılırken siz orda sakin sakin takılırsınız. evimin balkonu diyen olacaktır, soruyu anlamamıştır o.
şehrin ortasında bir vaha? çok yorulmuş biri için otobüs durağındaki boş bank da olabilir. nerde su hani bitki?
ben de düşündüm. karaköy’ü düşündüm. önünde haliç, karşında süleymaniye, arkanda perşembe pazarı, solunda galata köprüsü. aşağıda balık dürüm tezgahı, çaycı dolanıyor falan. evet istanbul’da bir vaha karaköy’deki platform bence. şimdilik. belki hafta sonu gider oturursunuz boş boş. hiç fena değil.
sörfüyle ünlü semtimiz karaköy
birlikte yüzen torun balıklara “günaydın çocuklar. su nasıl? diye sormuş” genç balıklardan biri diğerine dönmüş ve “su da neyin nesi?” demiş. gözümüzün önündeki en bariz, önemli ve bazen de dehşet verici gerçekler çoğu zaman anlaşılması ve anlatılması en zor şeyler oluyor. deprem de su gibi bizi içine aldı. deprem hakkında yazılı olmayan bir kurala göre burada oturup duygulardan bahsedemeyiz hatta bu edebiyat parçalamak olur, çünkü su da neyin nesi?
post modern bir romanın içinde olsak o zaman da, bir sabah uyandık söylenebilecek tüm sözlerin söylendiği o yerdeyiz, derdik. objektif zaman tüm hızıyla akarken ve bir dakikanın önemi tartışmaya kapalıyken burada hız çağının insanları olarak son sürat giden bir otomobilin içinde bir el, el frenini çekti, asfalta yapıştık, psikolojik zaman durdu.
bunlar da yetmezmiş gibi bir de sırtımızdan vurulduk. insan toprağa güvenir. denizdeyken her şey olabilir ama topraktan gelen felaket ile bir yandan da ihanete uğramış hissediyoruz. köklenme duygumuz yok oldu. bu bize söylenmiş büyük bir hayır!
geçtiğimiz hafta enkaz kaldırma çalışmaları tamamlandı. insanlar sevdiklerini kaybetti. insanlar hayatlarında sahip oldukları ve etraflarında bu zamana kadar olan bitene dair neredeyse tüm somut emareleri kaybetti. hatay’ı bir süre sonucun neden, nedenin sonuç olarak yuvalandığı bir şehir olarak görebilir miyiz?
çünkü bugün bildiğimiz hatay olduğu için insanlar yaşamıyor orada, orada ısrarla yaşamaya çalışanlar olduğu için hatay olmaya devam ediyor.
dinlersiniz hafta sonu diye hem bugün gökyüzünde metro da varmış
hamamından daha fazla meraklısı var bu peştemallerin
kenny harris teknik olarak yağlı boya tercih etmiş. ben soft pastel deniyorum. soft pastel çalışırken yeni boyaların kağıdını çıkarıp gövdesini kullanmak gerekiyor. yağlı pastelde bu şart değil ve mümkünse kağıdı dik çalışmalı. soft pastel toz bir malzeme olduğu için, renkli tebeşir gibi, yatayda yaparken bir taraftan siliniyor da. bu malzemenin en güzel tarafı bence degrade geçişe elverişli olması. bitirdikten sonra sabitleyici yoksa saç spreyi de sıkabilirsiniz.
